У Будзілаўцы Докшыцкага раёна высадзілі «Алею памяці і адзінства» ля новага мемарыяльнага комплексу

Докшыцкія Будзілаўка і Чырвонае ўмеюць працаваць і жыць разам. І хоць у вёсках зімуе усяго з дзесятак жыхароў, ураджэнцы ў ліпені мінулага года сабралі сродкі і адкрылі помнік у памяць сваіх прадзедаў - герояў вайны і мірных жыхароў. тады ж дамовіліся будучай вясной высадзіць бярозавы гай.

Падчас рэспубліканскага суботніка, Будзілаўка ў чарговы раз сабрала талаку. Грала гармонь, працаваў буфет. Пашанцавала з надвор'ем - лёгкі ветрык і сонца. Працавалі мясцовыя жыхары і выхадцы вёсак, прадстаўнікі мясцовай улады, раённага ваеннага камісарыята. Вучні Бягомльскай сярэдняй школы шчыравалі, напяваючы дружно штосцi сучаснае. На машынах з Мінска прыехала некалькі сем'яў з маленькімі дзецьмі - спецыяльна каб пасадзіць імянная дрэўцы ў гонар свайго прапрадзеда.

Адны з такіх - Юлія і Уладзімір Быкавы. Кіраўнік сямейства, нягледзячы на ​​траўму нагі і мыліцы, прывёз сям'ю з Мінска ў Будзілаўку. Бо тут карані жонкі, яна кожнае лета праводзіла ў вёсцы, а на мемарыяльнай пліце выбіта імя яе дзеда Анатоля Печаня:

- Так, дзяўчынкі, я дрэўца трымаю, рыдлёўкамі засыпаем чарназёмам. Цяпер ножкай прытопваем , - дочкі - 3-гадовая Віка і 7-гадовая Дыяна - уважліва слухаюць папіны каманды, бо для іх гэта першая пасадка дрэў у жыцці, падзея хвалюючая.

Прачнуліся на світанні, каб з Мінска прыехаць у Будзілаўку і пасадзіць імянную бярозку свайму герою нашчадкі Аляксандра Сцяпанавіча Печаня. Фота на памяць у новым гаі побач з імянным дрэўцам зрабілі яго прапраўнукі 4-гадовы Жэня і 9-гадовы Вова, праўнучка Оля, унучка Валянціна Марчанка (у дзявоцтве Гваздовіч).

Не адразу пазналi мы старшыню Докшыцкага райсавета Валянціну Рандарэвiч . Яна, як і належыць працаўнікам на суботніку, у рабочай камізэльцы і пальчатках высаджвала кветкі побач з помнікам:

- Прывезла скрынку з саджанцамі прымулы і пушкінii, да 9 Мая павінны заквітнець. Усё з майго агарода, я вялікі аматар кветак. Тут яшчэ трэба пасеяць адналеткаў, і кампазіцыя будзе завершана. А наогул, вядома, пабольш бы такіх людзей, як Мікалай Печань, якія аб'ядноўваюць добрымі справамі. Ён з тых, хто не проста вылучыць ініцыятыву, а першым ідзе ўвасабляць яе ў жыццё. І іншых вядзе за сабой. такім хочацца дапамагаць, бо ў яго няма спецтэхнікі, столькі людзей. Ну і сама ідэя правядзення суботнікаў добрая. Сумесная праца на карысць роднай зямлі звязвае розныя пакаленнi.

Калі 108 бярозак высадзілі, пачалася пераклічка. Мікалай Печань ва ўвесь голас называў героя, чыё імя выбіта на гранітнай пліце, удзельнік акцыі знаходзіў імянную таблічку і накіроўваўся да бярозкі.

- Стараліся побач садзіць бярозку бацькі і бярозкі яго сыноў. Хай шэпчуцца. І напэўна, праз год-два, а то і больш, сюды прыедуць нашчадкі і знойдуць сваіх прадзедаў, змогуць прыхінуцца да дрэўца, - ідзем па алеі «Памяці і адзінства» разам з Мікалаем Печань . - На мемарыяльных плітах 106 імёнаў, але бярозак высадзілі 108. Ужо пасля адкрыцця помніка ўспомнілі 107-га ўраджэнца Будзілаўкі, партызана брыгады «Жалязняк» і ветэрана вайны Уладзіміра Чурко. Яго імя не паспелі нанесці на пліту, але ў алеі зараз ёсць яго ўласная бярозка. А 108-е дрэўца (яно крайняе злева ў алеі) - усім тым выхадцам вёсак, звесткі аб якіх мы так і не адшукалі.

Каб алея, як і задумана, з'явілася ў гэтую суботу, дапамагалі многія. Мікалай Трахiнiн, старшыня Бягомльскага сельвыканкама, сваімі рукамі варыў арку памяці і яднання. Калкі для будучай алеі выразалі работнікі Бягомльскага ўчастка «Докшыц-камунальніка». Машыны з чарназёмаў і гноем, бочку з вадой для будучых пасадак у Будзілаўку адправіў дырэктар ААТ «Бягомльскі» Аляксандр Дзяконскi. Вучні Бягомльскай сярэдняй школы выпілоўвалі таблічкі для дрэў, трое школьных работнікаў дапамагалі капаць ямы. Ураджэнец Будзілаўкі Уладзімір Баранаў, які зараз жыве ў Глыбокім, раздабыў 15 блакітных елак для мемарыяльнага комплексу. І гэта далёка не ўсе, хто дапамог здзейсніцца агульнай добрай справе.

Наталля Астапчук.
Фота: Аляксандр КУЛЕЎСКІ.

Крыніца: www.sb.by