Эпідсітуацыя ў Докшыцкім раёне стала мяняцца: выпісваюць больш, чым шпіталізуюць

Галоўны лекар Сяргей Кубар: «Надзейнае плячо калег дарагога варта»

Докшыцкая райбальніца адной з першых на Віцебшчыне прыняла пацыентаў з COVID-19. Працаваць у каранцінных умовах няпроста, прызнаюцца медыкі. Але за апошнія некалькі тыдняў калектыў (больш за 500 чалавек), сярод якіх ёсць сямейныя пары, медычныя дынастыі, згуртавалiся яшчэ больш. Усе яны сёння там, дзе прыходзіцца цяжэй за ўсё - у рэанімацыі, стацыянарных аддзяленнях, куды паступаюць хворыя з дыягназам каранавiруснай інфекцыі. Некалькі дзён таму эпідэміялагічная сітуацыя ў раёне пачала мяняцца: людзей выпісваць сталі больш, чым шпіталізаваць. Падрабязнасцямі ў эксклюзіўным інтэрв'ю «СГ» падзяліўся галоўны ўрач Докшыцкай ЦРБ Сяргей Кубар.

У асаблівым рэжыме Докшыцкая райбальніца ўжо некалькі тыдняў: першыя пацыенты з COVID-19 патрапілі ў стацыянар ў пачатку красавіка. Праца арганізавана па тым жа прынцыпе, што і ў іншых установах, дзе лечаць такіх хворых. Ёсць чыстая і брудная зоны, у медыкаў маюцца неабходныя сродкі індывідуальнай абароны - супрацьчумныя касцюмы, маскі, пальчаткі, шчыткі.

Сяргей Кубар - дасведчаны рэаніматолаг-анестэзіёлаг, у Докшыцкую ЦРБ прыйшоў пасля заканчэння ВНУ. Падобных сітуацый, якія патрабавалі б ад медыкаў гэтакай моцнай мабілізацыі, напружання прафесійных і чалавечых якасцяў, лекар за свой 25-гадовы перыяд працы ў медыцыне не ўзгадаў:

- Хіба што у 2009 годзе, калі разбушавалася пандэмія так званага свінога грыпу. Але там іншая спецыфіка, ды і ўскладненні прасцей паддаваліся лячэнню. Калі стала зразумела, што каранавiрус не абміне нас бокам, райбальніцы, як і ўсе ўстановы аховы здароўя краіны, рыхтавалася працаваць у новых умовах. Усе неабходныя мерапрыемствы былі распісаны, падрыхтаваны планы дзеянняў на выпадак такой сітуацыі. Ведалі, што прыйдзецца дзяліць бальніцу на сектары. Да гэтага былі гатовы, усе выпрацоўвалася загадзя. Ці рыхтаваліся маральна? Медыкі - такі народ, які заўсёды напагатове і гатовы сустрэцца з любой рэдкай або небяспечнай інфекцыяй. Таму, калі ў пачатку красавіка сталі паступаць першыя пацыенты, нам засталося толькі ўсё гэта рэалізаваць.

Суразмоўца прыгадвае першыя дні працы ў каранцінных умовах. Адкрыта кажа пра тое, што медыкі - гэта звычайныя людзі. І ім, як і кожнаму з нас, калі бяда тычыцца напрамую, былі ўласцівы страх за сябе, свае сем'і. Медперсанал, а ёсць сярод іх і людзі з хранічнымі захворваннямі, рэальна ацэньваў свае магчымасці. Былі і тыя, хто прасіў ахаваць ад працы ў бруднай зоне. Ім ішлі насустрач. Але калі сталі паступаць хворыя, усё сышло на другі план. Людзі проста працавалі.

- Калектыў за гэты час згуртаваўся яшчэ мацней. Медперсанал выдатна адзiн аднаго падтрымлівае, усё прафесійна робяць сваю справу. А калі адчуваеш надзейнае плячо калегі, гэта дарагога варта. Дружней стаў не толькі калектыў, але і з пацыентамі з першага дня ўсталяваліся даверныя адносіны, - працягвае Сяргей Кубар. - Медработнікі рабілі сваю справу, хворыя стараліся максімальна дапамагчы: выконвалі ўсе загады, рэкамендацыі. Гэтыя моманты не абмяркоўваліся. Усе разумелі - на карысць здароўя. А вось са сваякамі даводзілася спачатку весці працяглыя гутаркі, супакойваць. людзі, «падрыхтаваныя» негатыўнай інфармацыяй, - а ажыятаж вакол гэтай тэмы каласальны, панікавалі. Даводзілася аказваць псіхалагічную дапамогу. Можа быць, належнай увагі ўсім сваякам не надалі, спадзяемся, нас зразумеюць правільна, - усё ж больш канцэнтраваліся на дапамозе пацыентам.

Працяг на: www.sb.by